1. Turbina parowa przeciwprężna:
Turbina parowa przeciwprężna to turbina parowa, która wykorzystuje parę wylotową z turbiny parowej do dostarczania ciepła użytkownikom. Jego ciśnienie wylotowe (przeciwciśnienie) jest wyższe niż ciśnienie atmosferyczne. Turbina parowa przeciwprężna charakteryzuje się wysokim ciśnieniem spalin, kilkoma stopniami w części przepływowej, prostą konstrukcją i nie wymaga ogromnego skraplacza i układu wody chłodzącej. Urządzenie jest lekkie, małe i niedrogie. W przypadku wykorzystania do ogrzewania pary wylotowej, energia cieplna może zostać w pełni wykorzystana, jednak w tym czasie moc turbiny parowej jest bezpośrednio powiązana z ilością pary potrzebnej do ogrzewania, zatem nie da się zaspokoić potrzeb zmian w obciążenie termiczne i obciążenie elektryczne (lub moc) w tym samym czasie. , co jest ograniczeniem przeciwprężnej turbiny parowej wykorzystywanej do ogrzewania.
Głównymi cechami tego rodzaju urządzeń są dobra ekonomiczność w projektowanych warunkach pracy i oczywisty efekt oszczędności energii. Ponadto ma prostą konstrukcję, niski koszt inwestycji i niezawodne działanie. Główną wadą jest to, że moc wytwórcza energii elektrycznej jest uzależniona od dostaw ciepła i nie jest w stanie zaspokoić jednocześnie potrzeb odbiorców ciepła i odbiorców energii elektrycznej. Dlatego przeciwprężne turbiny parowe stosowane są najczęściej w elektrowniach zakładowych o stabilnych obciążeniach cieplnych przez cały rok lub w regionalnych elektrociepłowniach o stabilnych podstawowych obciążeniach cieplnych.
2. Turbina parowa przeciwciśnieniowa (odciągowa):
Turbina parowa przeciwprężna ekstrakcyjna (odciągowa) odbiera część pary ze stopnia pośredniego turbiny parowej dla odbiorców ciepła wymagających wyższego poziomu ciśnienia, przy jednoczesnym utrzymaniu określonego przeciwciśnienia pary wylotowej dla odbiorców ciepła wymagających niższego poziomu ciśnienia . turbina parowa. Efektywność ekonomiczna tego rodzaju jednostek jest podobna do wydajności jednostki przeciwprężnej. Ma dobrą efektywność ekonomiczną w projektowych warunkach pracy, ale jego zdolność dostosowywania się do zmian obciążenia jest słaba.
3. Turbina parowa kondensacyjna ekstrakcyjna:
Turbina parowa upustowo-kondensacyjna jest turbiną parową kondensacyjną, która pobiera część pary ze środka turbiny parowej i dostarcza ją odbiorcom grzewczym. Turbina parowa upustowo-kondensacyjna pobiera parę pod określonym ciśnieniem ze stopnia pośredniego turbiny parowej w celu zasilania odbiorców ciepła. Ogólnie dzieli się go na dwa typy: pojedynczą parę ekstrakcyjną i podwójną parę ekstrakcyjną. Turbina parowa z podwójną ekstrakcją może dostarczać do odbiorców parę o dwóch różnych ciśnieniach.
Główną cechą tego rodzaju jednostek jest to, że gdy obciążenie parą wymagane przez odbiorcę ciepła nagle maleje, nadmiar pary może w dalszym ciągu wytwarzać energię w etapach za punktem poboru turbiny parowej. Zaletą tego rodzaju jednostki jest to, że jest ona bardzo czuła i może zaspokoić potrzeby zarówno obciążenia termicznego, jak i obciążenia elektrycznego w szerokim zakresie. Nadaje się do regionalnych elektrowni cieplnych o dużych i częstych zmianach obciążenia. Jego wadą jest to, że ma gorszą ekonomię cieplną niż jednostka przeciwprężna, ma więcej maszyn pomocniczych, wymaga większych inwestycji, a system jest bardziej złożony.
4. Turbina parowa kondensacyjna:
Kondensacyjna turbina parowa to turbina parowa, w której para kończy swoją pracę w cylindrze i jest odprowadzana do skraplacza (próżni) w celu skroplenia w wodę.
Porównanie i podsumowanie:
Cała para wylotowa turbiny przeciwprężnej wykorzystywana jest do ogrzewania. Chociaż wytwarzana jest mniejsza moc, całkowity efekt wykorzystania energii przez urządzenie może osiągnąć od 70% do 85%. Dlatego turbina przeciwprężna jest jednostką o najlepszym wykorzystaniu energii. Obecny stopień wykorzystania energii w układach turbin parowych kondensacyjnych wynosi najwyżej 45%. Turbiny parowe przeciwprężne są na ogół odpowiednie tylko dla małych jednostek o mocy poniżej 50 MW. Głównym powodem jest to, że są one ograniczone przez sieć rur odprowadzających ciepło. Ponieważ odległość przesyłu sieci ciepłociągów wynosi zazwyczaj 4 km dla pary i 10 km dla gorącej wody, nie można stosować dużych jednostek. W przypadku sezonowych jednostek grzewczych powszechnie stosuje się kondensacyjną parę ekstrakcyjną. Obecna polityka przemysłowa państwa nie przewiduje stosowania w pełni kondensacyjnych turbin parowych o mocy poniżej 300 MW (z wyjątkiem elektrowni węglowych na węgiel płonny lub z obiegowymi złożami fluidalnymi). Turbiny parowe z czystą kondensacją to na ogół duże jednostki o mocy powyżej 600 MW.
